Ես մեծացել եմ, տեսե՛ք: Կորավ նա, ով հավատում էր, թե հրաշքներ դեռ կան, ով հավատում էր ամենքի խոսքին, վստահում, նվիրվում անմնացորդ: Նա մահացավ, նա կորա՛վ, մարե՛ց: Նա հասկացավ , որ մենք կորցնում ենք մարդկանց: Նրանք գնում են մեզնից մի ակնթարթում, և մենք էլ ոչինչ չենք կարող դրա հետ անել, նրանք կարծես թե մահանում են, բայց ոչ, դա իսկական մահ չէ՛: Եվ մենք տալիս ենք ինքներս մեզ հարց. ՙԱստվա՛ծ իմ, որտե՞ղ է այն անձը, ում հետ ես կարող էի խոսել ամեն ինչից, նա, ում ես կարծում էի հարազատ՚: Օրինա՛կ երբ մահանում է զինվորը, կամ հարազատը, դա, իհարկե, ավելի վատ է: Բայց այդժամ դու գոնե գիտակցում ես, որ նա չկա, իսկ երբ կորցնում ես մարդուն՝դու գիտես, որ նա կա՝միաժամանակ չլինելով: Պարզապես անջատվում է հոգևոր կապը նրա հետ: Նա, իհարկե, կա քո ընկերների ցուցակում, նրա համարը կա քո հեռախոսում, բայց դու այլևս չես կարող նրան գրել, կամ զանգել ՝խոսելու համար, ինչպես առաջ: Այլև՛ս...այլև՛ս... Դու խելագարվում ես այն մտքից, որ չես կարող նրան վստահել գաղտնիքներդ, ծիծաղել հին կատակների վրա: Իսկ ամենավատն այն է, որ մենք չենք հասկանում, թե դա ե՞րբ եղավ: Դա կոտրում է մեր սիրտը...
Ու չէ՞ որ ոչ մի պատճառաբանություն չկա նրան, որ չեն զանգում, չեն գրում չեն հիշում: Ուրեմն պարզապես կարիքդ չեն զգում, թե չէ մյուս ՙՙՊատճառները՚՚ զուտ օդում ասված խոսքեր են: Ու այլևս ոչ մեկին չես ուզում մոտ ընդունել, որ գնալուց կրկին հոգիդ չտանեն:
Բայց, ես շնորհակալ եմ Աստծուն նրա համար, որ դեռևս կարող եմ ժպտալ ու երջանիկ լինել առանց այն մարդկանց, որոնց ժամանակին կյանքիս չափ սիրում էի...
Ու չէ՞ որ ոչ մի պատճառաբանություն չկա նրան, որ չեն զանգում, չեն գրում չեն հիշում: Ուրեմն պարզապես կարիքդ չեն զգում, թե չէ մյուս ՙՙՊատճառները՚՚ զուտ օդում ասված խոսքեր են: Ու այլևս ոչ մեկին չես ուզում մոտ ընդունել, որ գնալուց կրկին հոգիդ չտանեն:
Բայց, ես շնորհակալ եմ Աստծուն նրա համար, որ դեռևս կարող եմ ժպտալ ու երջանիկ լինել առանց այն մարդկանց, որոնց ժամանակին կյանքիս չափ սիրում էի...
Հեղինակային Կողքիդ՝սրտիդ մոտ
